Καλεσμένος στην τηλεοπτική εκπομπή της Ελένης Μενεγάκη, βρέθηκε το μεσημέρι της Δευτέρας 27/11, ο Φάνης Μουρατίδης. Στη συνέντευξη του, ο ηθοποιός έκανε μια αναδρομή στο παρελθόν και μίλησε για τις παιδικές αναμνήσεις από τη πόλη του, την Θεσσαλονίκη.
Μια αναδρομή στο παρελθόν,
την περίοδο των Χριστουγεννιάτικων γιορτών
Ήμουν επιχειρηματίας στα κάλαντα
Μαζί με την Ελένη Μενεγάκη συζήτησαν για το πόσο έχουν αλλάξει οι εποχές, όπου πλέον τα παιδιά δεν βγαίνουν για κάλαντα και ενδεχομένως να μην τα γνωρίζουν καν. Ο ηθοποιός μοιράστικε τις δικές του εμπειρίες και ιστορίες από το παρελθόν και τη νοσταλγία που τον διακατέχει όταν τα σκέφτεται.
«Με θυμάμαι πάντα μπροστά στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο να περιμένω κάτι. Πίστευα στον Άγιο Βασίλη. Θυμάμαι πολύ έντονα τη μυρωδιά του φαγητού, τη βασιλόπιτα. Έλεγα κάλαντα…
«Ήμουν επιχειρηματίας στα κάλαντα. Τα έλεγα στα Ποντιακά!»
Κάποιος μου είχε πει ότι θα μου δώσει χιλιάρικο. Πήγα την επόμενη χρονιά και μόλις τα είπα είδα ότι με κοίταζε κάπως επειδή δεν το περίμενε. Απέκτησα «πελάτη» που του τα έλεγα κάθε χρόνο. Ήθελα να δείξω ότι μπορώ, ήταν πολύ σημαντικό για μένα να πω τα κάλαντα.
Μαζεύαμε πέντε φράγκα για να πάρουμε ένα παντελόνι. Ήταν και γοητευτικό που πήγαινες και το κατάφερνες με την παρέα σου. Πουλούσα και λαχεία. Έπαιρνα και τον ξάδερφό μου έχοντας και λαχεία μαζί μας. Με τα χρόνια είχαμε αποκτήσει μία σχέση εμπιστοσύνης με τον «πελάτη».
Ο πιτσιρικάς της γειτονιάς
Οι παιδικοί μου φίλοι είναι και κουμπάροι μου. Έχουμε στενές σχέσεις! Έχουμε μεγαλώσει μαζί, οι πρώτες βόλτες μαζί, φλερτ μαζί. Γενικά όλες τις αμαρτίες μαζί.
Δεν νομίζω ότι έχω δείξει κάτι διαφορετικό από ό,τι έχω δείξει. Η δουλειά είναι όπως είναι. Δεν αλλάζει κάτι για μένα. Εγώ θέλω να περνάω καλά, δημιουργικά και να συνεχίσω να έχω τη σχέση μου.
Όταν συναντιέσαι με τους συμμαθητές σου, μπαίνεις στο βαγόνι της εφηβείας αμέσως. Γίνεται αυτή η περιπέτεια που είναι μαγική. Και σου θυμίζουν πράγματα που εσύ έχεις ξεχάσει.
«Πολλές φορές νοσταλγώ τη δική μας εποχή…»
Όταν ανεβαίνω στη Θεσσαλονίκη, γιατί η γειτονιά μου είναι σαν να είμαι στο γνωστό «γκέτο», συγκινούμαι πάρα πολύ. Ότι παραμένει αυτή η εικόνα ίδια, με μεταφέρει στην εποχή ότι είμαι ο πιτσιρικάς της γειτονιάς.
Τα παιδικά χρόνια
Είχα μια τάση να θέλω να γνωρίσω όλο τον κόσμο. Έβγαινα στον δρόμο και έλεγα «Γειά σου, είμαι ο Φάνης. Θες να γίνουμε φίλοι;».
Από Πέμπτη δημοτικού μέχρι το Γυμνάσιο με βοηθούσαν άνθρωποι από το τηλέφωνο. Η γονείς μου είχαν τελειώσει το Δημοτικό. Έπαιρνα και έκανα φάρσες και άρχισαν να ζητάω βοήθεια για τα μαθήματα από εκείνους.
Σε σχέση με τις διάφορές ανάμεσα στο μεγάλωμα των παιδιών του σήμερα, συγκριτικά με την εποχή που μεγάλωσε εκείνος, είπε πως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά από τότε.
«Τα παιδιά τα δικά μας βρίσκονται σε άλλη κοινωνία από ότι ήμασταν εμείς. Τα βιώνουν διαφορετικά από ό,τι εμείς…»
Εγώ εκείνη την εποχή μας μεγάλωνε και η γειτονιά. Αν έπρεπε η μητέρα σου να βγει στη δουλειά, βοηθούσε η γειτονιά. Εμένα η μητέρα μου όταν ξεκίνησε να κάνει προσπάθειες να δουλέψει, πήγαινα στην γειτόνισσα από κάτω και μου έφτιαχνε μακαρόνια.
Έφτιαχνε ένα μικρό χωριό όλο αυτό. Αυτό ήταν για μένα αυτό που έχω στο κεφάλι μου και το νοσταλγώ. Η δυσκολία με έκανε πιο πλούσιο!».