Ο Θεόδωρος Παυλίδης ήταν ένας από τους μεγαλύτερους Πόντιους καλλιτέχνες. Ένας τραγουδιστής που «άνοιγε δρόμους» στα σύγχρονα Ποντιακά τραγούδια, ενώ ταυτόχρονα ήταν φοβερός στα παραδοσιακά τραγούδια του Πόντου.
Αυτόν τον ανεξάντλητο και ανεκτίμητης αξίας θησαυρό που μας παρέδωσαν οι πρόγονοι μας, από γενιά σε γενιά
Ένας από τους πιο γνωστούς και εκφραστικούς τραγουδιστές του Ποντιακού Ελληνισμού. Το όνομα του οποίου έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα και έχει περάσει στο Πάνθεον των αθανάτων, που ποτέ δεν θα ξεχαστεί.
Βιογραφία
Ο Θεόδωρος Παυλίδης γεννήθηκε στο Γιαννακοχώρι της Νάουσας, στις 10 Νοεμβρίου 1957. Μετά από ένα χρόνο η οικογένεια του μετοίκησε στην πόλη της Νάουσας. Ενώ το 1959 εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Αρσένι της Σκύδρας, απ’ όπου καταγόταν η μητέρα του.
Ως παιδί και μάλιστα πρωτότοκος της οικογένειας, ήταν ιδιαίτερα προστατευτικός και στοργικός με τ’ αδέλφια του. Από μικρός είχε κλήση προς την μουσική. Παράλληλα με το σχολείο, όντας μαθητής στο Δημοτικό, μάθαινε Βυζαντινή μουσική στην Εκκλησιαστική Σχολή της Έδεσσας.
Από μικρή ηλικία, έδειξε την προτίμηση του στα Ποντιακά τραγούδια
Η δασκάλα πάντοτε του ζητούσε να ερμηνεύει παραδοσιακά Ποντιακά τραγούδια και κατόπιν ακολουθούσαν οι συμμαθητές του.
Συνεργασίες
Το βάπτισμα, του τραγουδιστή το πήρε στο πλευρό του συγχωριανού του Χρήστου Καρυπίδη. Υπομονετικά καθόταν δίπλα του, μετά το σχολείο, ώρες ατελείωτες και τραγουδούσε. Έτσι, όταν ήταν έτοιμος, συνόδεψε τον Χρήστο Καρυπίδη σε εκδηλώσεις.
Σ’ ένα πανηγύρι στο Κορδελιό στη Θεσσαλονίκη έτυχε να τον ακούσει ο γνωστός τότε λυράρης και τραγουδιστής Νίκος Ιωαννίδης. Μια συνάντηση καθοριστική για την καριέρα του Θεόδωρου Παυλίδη.
Ο Θεόδωρος Παυλίδης έκανε τα πρώτα του βήματα με λυράρη τον Παυλάκη τον Δραμινό και στη συνέχεια με τον Γιάννη Βλασταρίδη, τον γνωστό σε όλους Τσανάκαλη. Καλλιτέχνη με μεγάλη προσφορά στο μουσικό μας πολιτισμό.
Στην πιο ώριμη φάση της καλλιτεχνικής του πορείας, ο Θόδωρος γνωρίστηκε με έναν νέο τότε λυράρη, τον Στέλιο Χαλκίδη.
Η συνεύρεση τους ήταν θεία τύχη για μας τους Πόντιους. Γιατί ο Θεόδωρος Παυλίδης και ο Στέλιος Χαλκίδης, για 10 ολόκληρα χρόνια (1992-2002) αποτέλεσαν ένα από τα καλύτερα μουσικά δίδυμα στο Ποντιακό μουσικό στερέωμα. Έγιναν οι δυο όψεις ενός πολύτιμου «νομίσματος», αφού συμπλήρωνε ο ένας τον άλλον καλλιτεχνικά.
Τελευταία συνεργασία του Θεόδωρου Παυλίδη ήταν η μουσικοθεατρική παράσταση «Έναν καιρόν κι έναν ζαμάν», που ανέβηκε από τον «Σύλλογο Ποντίων Νεαπόλεως» και την «Ποντιακή Εστία» το 2000. Ενώ ο ξαφνικός θάνατος του, άφησε εν τω μέσω συνεργασία που δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί δισκογραφικά….
Τα δύο τελευταία χρόνια, πριν τον θάνατο του, εμφανιζόταν στο κέντρο «Λεμόνα» στην Αθήνα μαζί με τον Ανέστη Μωϋσή. Ενώ η τελευταία του δημόσια εμφάνιση ήταν στα «Χρυσανθοπούλεια» τη Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2003.
Θεόδωρος Παυλίδης ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Ο Θόδωρος Παυλίδης υπήρξε ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, ιδιαίτερα ευαίσθητος, προσηνής, πολύ φιλάνθρωπος και καθόλου φιλάργυρος. «Δεν αγαπούσε καθόλου το χρήμα» λέει χαρακτηριστικά ο Μπάμπης Κεμανετζίδης.
Ο αείμνηστος Νάκος Ευσταθιάδης είχε να θυμάται και να αναφέρει… ένα περιστατικό που καταδεικνύει την αφανή, στους πολλούς, φιλάνθρωπη πλευρά του αείμνηστου Θεόδωρου Παυλίδη.
«Κάποτε με πλησίασε στην Τέρπυλλο του Κιλκίς ένας άνθρωπος, που τον έβλεπα για πρώτη φορά. Αναγνώρισε ποιος ήμουν και μου είπε πως πριν από δυο χρόνια εξαιτίας ενός πολύ σοβαρού ατυχήματος, είχε καταστραφεί οικονομικά.
Ο Θόδωρος που είχε ακούσει την ιστορία του, τον πλησίασε και του έδωσε μέσα σ’ ένα φάκελο ένα χρηματικό ποσό. Αυτόν τον άνθρωπο τον είδα την ημέρα της κηδείας του Θόδωρου, να κλαίει απαρηγόρητος».
Όταν σώπασε το Νυχτοπούλ
17 Σεπτεμβρίου 2003 στις 00:25, στο 17χλμ Θεσσαλονίκης – Σερρών, επιβατικό Ι.Χ. εκτράπηκε της πορείας του και προσέκρουσε σε περίφραξη εργοστασίου. Με αποτέλεσμα τον θανάσιμο τραυματισμό του οδηγού του, Θεόδωρου Παυλίδη του Λεωνίδα, κατοίκου εν ζωή Θεσσαλονίκης.
Tο «Νυχτοπούλ» του Πόντου πέταξε ατρόμητο και ελεύθερο, σαν γόνος αντάρτη που ήταν, για την άλλη διάσταση…
Η είδηση έπεσε σαν κεραυνός και έκαψε την καρδιά του όπου γης Ποντιακού Ελληνισμού. Ο Θεόδωρος Παυλίδης έφυγε αναπάντεχα για το μεγάλο ταξίδι, σε ηλικία μόλις 46 χρονών. Ο τραγουδιστής του καημού, της αγάπης, της εθνικής μνήμης, το «ελεύθερο Ακριτοπαίδ’, των Αμαζόνων γέννα».
Ένας από τους πιο γνωστούς και εκφραστικούς τραγουδιστές του Ποντιακού Ελληνισμού, άφησε σαν πουλάκι την πνοή του. Αποδήμησε μακριά, χωρίς να προειδοποιήσει κανέναν, όπως θα έκανε το κάθε «Νυχτοπούλ».
Η κηδεία του έγινε στην ιδιαίτερη του πατρίδα το Αρσένι. Όπου η πατρώα γη άνοιξε τη μαύρη αγκαλιά της, για να υποδεχτεί το γλυκόλαλο αηδόνι της…
Στην τελευταία του κατοικία τον συνόδεψαν όλοι οι Πόντιοι καλλιτέχνες και λυράρηδες. Ερμηνεύοντας ως κατευόδιο τα τραγούδια του αείμνηστου «Παιδιού του Πόντου». Προσπαθώντας να δώσουν κουράγιο στους γονείς, στα αδέλφια του, στη σύζυγο, στα τέκνα του και σε όλους που τον τίμησαν για τελευταία φορά. Δίνοντας παράλληλα και την υπόσχεση ότι… ποτέ δεν θα ξεχαστεί.
Ένα από τα αγαπημένα του τραγούδια ήταν το «Νυχτοπούλ» (ακούστε το τραγούδι παρακάτω). Γιατί αγαπούσε το ελεύθερο πέταγμα των πουλιών και ιδιαίτερα αυτών της νύχτας. Που υποχρέωση τους είναι να την παρηγορούν με το κελάηδημα τους…