Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης, o χαρισματικός και διορατικός ποιμένας με καταγωγή από τον Πόντο. Αγάπησε την άσκηση και την προσευχή από παιδί, ενώ επέμεινε μεγάλες και φρικτές κακουχίες με ελπίδα στον Θεό.
Η εγκράτεια, η άσκηση, η αγρυπνία και η νηστεία ήταν αδιάκοπες για τον Άγιο Γεώργιο Καρσλίδη
Βιογραφία Αγίου Γεωργίου Καρσλίδη
Ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης καταγόμενος από τον Πόντο γνώρισε από πολύ νωρίς την ορφάνια και την μοναξιά. Μετά από διώξεις και φυλακίσεις από το άθεο καθεστώς της Γεωργίας, φθάνει στην Ελλάδα. Όπου ζώντας ασκητικά και με θερμή πίστη, χαριτώνεται ο ταπεινός και άξιος λειτουργός του Υψίστου, με χαρίσματα διακρίσεως, διοράσεως, προοράσεως και προφητείας.
Η ζωή του κύλησε μέσα σ΄ ένα συνεχές θαύμα, με τις προφητείες του να εκπληρώνονται. Οι πιστοί τον πλησίαζαν ως Άγιο.
Γεννήθηκε στην Αργυρούπολη του Πόντου το 1901
Νωρίς ορφάνεψε και την ανατροφή του ανέλαβε η ευλαβής γιαγιά του. Μετά τον θάνατο της γιαγιάς του και της αδελφής του, αναχωρεί με τον παππού του για το Ερζερούμ, την Θεοδοσιούπολη της Μεγάλης Αρμενίας. Ο θάνατος και του παππού του και η κακομεταχείριση του αδελφού του, τον φέρνουν στα μέρη του Καυκάσου.
Μόνος, φτωχός, πονεμένος και αναγκεμένος, συντροφευόμενος από Αγίους σε όνειρα και οράματα, φθάνει στην Τυφλίδα της Γεωργίας και οδηγείται από τον εκεί επίσκοπο στην Ιερά Μονή της Ζωοδόχου Πηγής. Ενδύεται το τίμιο του Μοναχού ένδυμα, στην ηλικία μόλις των 11 ετών και θα το διατηρήσει επί μισό αιώνα.
Η κουρά του
Αγάπησε την άσκηση και την προσευχή από παιδί. Στις 20 Ιουλίου 1919 κείρεται Μοναχός και από Αθανάσιος ονομάζεται Συμεών. Κατά την ώρα της κουράς του λέγεται πως οι καμπάνες σήμαιναν μόνες τους.
Στην Μονή συνάντησε έναν θείο του επίσκοπο, που τον βοήθησε πνευματικά. Το άθεο καθεστώς της επανάστασης του 1917 δίωξε την Εκκλησία, τον κλήρο και τον μοναχισμό. Μαζί με άλλους Μοναχούς της Μονής του φυλακίσθηκε σε μια ανήλια και υπόγεια φυλακή, απ’ όπου περνούσαν υπόνομοι.
Υπέμεινε μεγάλες και φρικτές κακουχίες με ελπίδα στον Θεό. Πολλοί αδελφοί του τελείωσαν μαρτυρικά τον βίο τους εκεί. Με την βοήθεια της Παναγίας γλύτωσε από βέβαιο θάνατο. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1925 χειροτονήθηκε ιερεύς κι ονομάσθηκε Γεώργιος.
Λειτουργούσε στα Γεωργιανά
Σύντομα απέκτησε φήμη διακριτικού, διορατικού και προορατικού Γέροντος. Πολύς κόσμος ερχόταν από μακριά για να γνωρίσει και να συμβουλευθεί τον νεαρό ιερομόναχο. Το 1923 από την Τυφλίδα μεταβαίνει στο Σουχούμι.
Στις συχνές Θείες λειτουργίες του μνημόνευε πολλά ονόματα. Στο κελί του μελετούσε και προσευχόταν συνεχώς. Η εγκράτεια, η άσκηση, η αγρυπνία και η νηστεία ήταν αδιάκοπες. Οι προφητείες του εκπληρώνονταν. Όλοι τον πλησίαζαν ως Άγιο.
Άφιξη στην Ελλάδα
Το 1929 καταφέρνει να έλθει στην Ελλάδα και δοξάζει τον Θεό για την σωτηρία του. Ο Πόντος, η Γεωργία και η Ρωσία μένουν στην μνήμη του ως τόποι αγώνων, μαρτυρίων και θυσιών. Από την Θεσσαλονίκη, όπου φθάνει στις 19 Οκτωβρίου 1929, μεταβαίνει στην Κατερίνη και στα χωριά Αλώνια και Κούκκος. Στη συνέχεια στο Μικρό Δάσος του Κιλκίς και τέλος το 1930 στη Σίψα της Δράμας.
Οι κακουχίες της φυλακής της Γεωργίας τον είχαν αφήσει ημιπαράλυτο και πολύ αδύναμο. Πολλές φορές δυσκολευόταν πολύ να περπατήσει, ώστε τον σήκωναν στα χέρια, για να μετακινηθεί.
Όλη η περιουσία του ήταν λίγα εκκλησιαστικά βιβλία στην Γεωργιανή γλώσσα, ιερατικά άμφια, εικόνες και μέρος των λειψάνων της αδελφής του Άννας.
Κόσμος πολύς αρχίζει να τον πλησιάζει για να βοηθηθεί. Ο φιλόθεος, φιλάγιος, φιλάδελφος και φιλάνθρωπος πατήρ κάνει παρακλήσεις, εξομολογεί και νουθετεί. Το 1938 κτίζει το μοναστηράκι της Αναλήψεως. Εκεί θα λειτουργεί, θα εξομολογεί, θα κηρύττει, θα προλέγει, θα θαυματουργεί επί μία ολόκληρη εικοσαετία…
Ο ναός και το κελί του γίνονται κολυμβήθρα Σιλωάμ, για σωματικές και ψυχικές ασθένειες πολλών!
Μεταβαίνει προσκυνητής στα Ιεροσόλυμα και το Άγιον Όρος και έχει συναντήσεις με ιερές μορφές, που τον πείθουν να μείνει εκεί που είναι. Γιατί έχει μεγάλη ανάγκη ο πιστός λαός την παρουσία και την μαρτυρία του. Το 1941 κατά θαυμαστό τρόπο σώζεται από βέβαιο θάνατο από τους Βούλγαρους, που τον είχαν συλλάβει προς εκτέλεση.
Όλη η ζωή του κυλά μέσα σ΄ ένα συνεχές θαύμα. Με την βοήθεια του Αγίου Νικολάου θεραπεύεται, ώστε να μπορεί κάπως ν΄ αυτοσυντηρείται.
Χαρίσματα και Διορατικότητα
Η θερμή πίστη, η ασκητική και καθαρή ζωή χαρίτωσαν τον ταπεινό και άξιο λειτουργό του Υψίστου με χαρίσματα διακρίσεως, διοράσεως, προοράσεως και προφητείας.
Πάντα λιτός, απλός, νηστευτής, άγρυπνος, φιλάσθενος και δεόμενος. Λιγομίλητος, προσεκτικός, αυστηρός και σοβαρός. Σε μεγάλη ανάγκη επισκεπτόταν φτωχούς κι ασθενείς. Είχε βοηθηθεί ο ίδιος κι έτσι μπορούσε να βοηθήσει και τους άλλους.
Κατά την Αγία προσκομιδή, ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης μνημόνευε χιλιάδες ονόματα ζώντων και κεκοιμημένων. Μάλιστα σημείωνε ορισμένα και στο τέλος της Θείας Λειτουργίας. Κατόπιν, καλούσε ιδιαίτερα τους συγγενείς και τους έλεγε τα προβλήματα των ζώντων ή των κοιμηθέντων και πως τέλειωσαν τον βίο τους.
Είχε την χάρη να βλέπει τη ψυχική κατάσταση των εκκλησιαζομένων! Ενώ πολλούς ασθενείς τους έστελνε σε διάφορους Αγίους και με την ευχή του γίνονταν καλά
Καθαροί και αθώοι άνθρωποι τον έβλεπαν ως λειτουργό να μην πατά στη γη. Ενώ στις αναίμακτες Θείες Ιερουργίες ήταν φωτεινός, ειρηνικός και χαρούμενος. Συλλειτουργούσε με Αγίους! Έλεγε χαρακτηριστικά ο Γέροντας:
«Σπάνια λειτουργώ μόνος μου»
Ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης είχε ιδιαίτερη ευλάβεια στην Παναγία, στον Τίμιο Πρόδρομο και τον Άγιο Γεώργιο. Ο ίδιος δεν ήθελε οπαδούς να τον κολακεύουν και από ταπείνωση δεν ήθελε να τιμάται η αναξιότητα του. Αλλά να δοξάζεται ο Θεός από τους Αγίους του. Τους Αγίους ονόμαζε μουσαφίρηδες.
Ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης ήταν αυστηρός τηρητής των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας και πάντα είχε μια διακριτική αυστηρότητα. Το λειτούργημα του Πνευματικού το είχε πολύ υψηλά και το είχε λάβει πολύ σοβαρά. Γι αυτό δεν ήταν εύκολος σε ανεπίτρεπτες «οικονομίες». Αποσκοπούσε συστηματικά στη ταπείνωση του εξομολογουμένου, στη αληθινή συντριβή και μετάνοια προς σωτηρία ψυχών αθανάτων. Μάλιστα γινόταν πιο αυστηρός στους αμετανόητους.
Ο χαρισματικός ποιμένας
Ο Θεός φώτιζε τον Άγιο Γεώργιο Καρσλίδη, έτσι που τα μακρινά και τα παρελθόντα να τα βλέπει ως πλησίον και παρόντα, όπως και άλλοτε τα μέλλοντα. Όπως διηγούνται με θαυμασμό πολλά πνευματικά του τέκνα. Μερικοί που αμφέβαλλαν για τα χαρίσματα του, δεν αργούσαν – όταν τον γνώριζαν καλά – να διαπιστώσουν πως πράγματι ήταν αληθινός άνθρωπος του Θεού.
Ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης χρησιμοποιούσε τα χαρίσματα προς βοήθεια και σωτηρία των ψυχών και όχι για να εκθέσει και ντροπιάσει ανθρώπους ή να καυχηθεί και να προβληθεί ο ίδιος.
Με δάκρυα πολλά μιλούσε καθαρά για τα επερχόμενα δεινά, την κατοχή του 1940, την επιδρομή των Βουλγάρων, τον εμφύλιο πόλεμο. Διάβαζε τις καρδιές των ανθρώπων σαν ανοιχτό βιβλίο. Για να διατηρείται στην ταπείνωση, μερικές φορές προσποιόταν μωρία, διά Χριστόν σαλότητα.
Η αρετή θέλει πολύ κόπο για ν΄ αποκτηθεί και περισσή τέχνη για να διαφυλαχθεί…
Ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης στο ποιμαντικό του έργο έδειχνε ιδιαίτερη προσοχή στις γυναίκες, που λόγω του πλούσιου συναισθηματικού τους κόσμου, εύκολα υπερβάλλουν στις τιμές των άλλων. Ήταν διακριτικά αυστηρός μαζί τους. Έκρυβε όμως μια καρδιά με μεγάλη αγάπη για όλους.
Η ελεημοσύνη του ήταν πάντοτε μυστική. Μόλις σκοτείνιαζε έστελνε κρυφά μ΄ έμπιστους δικούς του ανθρώπους, αναγκαία τρόφιμα και ρούχα στα σπίτια των φτωχών. Παρηγορούσε τους πενθούντες και φρόντιζε προσεκτικά τους νεκρούς.
Αγαπούσε τα παιδιά, τα συμβούλευε στοργικά και τους μοίραζε απλόχερα δώρα. Έκρυβε πάντα τον εαυτό του και δεν ήθελε να φαίνεται και να τιμάται. Ο Γέροντας δεν ήθελε κανένας να φύγει από το μοναστήρι νηστικός. Μαγείρευε, φούρνιζε ψωμί και μοίραζε σε όλους ευλογία. Ήταν εργατικός, ακούραστος, ελεήμων και φιλάνθρωπος.
Γι όλα αυτά, οι πιστοί έτρεφαν σεβασμό και αγάπη στον Γέροντα. Ο ίδιος δεχόταν την αγάπη των τέκνων του, αλλά δεν την προκαλούσε και δεν την επιθυμούσε. Ήταν ταπεινός και αγαπούσε ιδιαίτερα να μιλά για την Αγία ταπείνωση.
Ζούσε τελικά σε μια Ιερή μοναξιά…
Πολλοί δεν τον κατανοούσαν και μερικοί μάλιστα τον παρεξηγούσαν. Λίγοι μπορούσαν να καταλάβουν καλά το βάθος της πνευματικότητας του.
Κοίμηση και Αγιοκατάταξη
Προείδε και προείπε επακριβώς το μακάριο τέλος του. Προετοιμασμένος από καιρό το ανέμενε με περισσότερη προσευχή. Δίνοντας τις τελευταίες συμβουλές στα αγαπητά πνευματικά του τέκνα.
Κοιμήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1959
Τρεις ημέρες πριν τον θάνατο του τελέσθηκε το μυστήριο του Ιερού Ευχελαίου. Μετάλαβε των αχράντων μυστηρίων. Συγχώρεσε, ευλόγησε και ευχήθηκε όλους. Οι τελευταίες λέξεις που ακούσθηκαν από τα χείλη του ήταν: «Της ευσπλαγχνίας την πύλην άνοιξον, ευλογημένη Θεοτόκε».
Ένα ορφανεμένο, πενθηφόρο κι απαρηγόρητο πλήθος τον ακολούθησε στην τελευταία κατοικία του, πίσω από τον Ιερό Ναό της Αναλήψεως στη Σίψα, όπου λειτουργούσε επί 30 περίπου χρόνια.
Το πρόσωπο του ήταν ειρηνικό, ιλαρό και φωτεινό. Το νεκρό του σώμα ευλύγιστο, όπως των Αγιορειτών. Τα δύο κυπαρίσσια πλάι στον τάφο του λύγισαν… σαν για να τον προσκυνήσουν, όπως προείπε όταν ζούσε. Πολλά πουλιά συνάχθηκαν την ώρα της ταφής του, δίχως να φοβούνται τον πολύ κόσμο.
Όλοι ήταν πλέον βέβαιοι ότι κηδεύεται και θάβεται ένας Άγιος. Ζήτησε να τον θάψουν με τα άμφια του, τον σταυρό του και τα λειτουργικά του βιβλία, που είχε από τη Γεωργία.
Η Αγιοκατάταξη του Αγίου Γεωργίου Καρσλίδη έγινε το 2008 από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο στη Δράμα
Η μνήμη του τιμάται στις 4 Νοεμβρίου
Πηγή: Τεύχος 17ο, Περιοδικό Πεμπτουσία, σελ. 116-123, Απρίλιος – Ιούλιος 2005