Η 19η Μαΐου είναι μια μαύρη επέτειος για ολόκληρο τον Ελληνισμό. Είναι η Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, όπως αυτή καθιερώθηκε το 1994 με ομόφωνη απόφαση της Βουλής των Ελλήνων.
Ένα κεφάλαιο, στην Ιστορία, που παραμένει ακόμα ανοιχτό
Ένα ατιμώρητο έγκλημα
Τι ειρωνεία! Η ίδια ημερομηνία αποτελεί εθνική γιορτή για την Δημοκρατία της Τουρκίας, την Τουρκική Δημοκρατία Βόρειας Κύπρου και τις τουρκικές διπλωματικές αντιπροσωπείες στο εξωτερικό.
Είναι η ημερομηνία κατά την οποία ο ηγέτης του Τουρκικού Εθνικού Κινήματος, Κεμάλ, αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα του Πόντου με το πλοίο «Μπαντιρμά», φωνάζοντας:
«Σφάξτε τους Γκιαούρηδες, αρπάξτε τις περιουσίες τους, σκοτώστε κάθε μη Μουσουλμάνο…»
Σηματοδοτώντας την έναρξη μιας διαρκούς πορείας πολλών ημερών με εκτελέσεις, κτηνωδίες και βιασμούς γυναικών και κοριτσιών.
Αυτή ήταν η δεύτερη και σκληρότερη φάση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, στο όνομα του απελευθερωτικού αγώνα των Τούρκων κατά των Δυνάμεων της Αντάντ, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα και η Αρμενία. Που κατείχαν εδάφη της Μικράς Ασίας αφότου η Τουρκία καταλήφθηκε και διαμοιράστηκε μετά την ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τη συνθήκη των Σεβρών.
Ο νικηφόρος «Πόλεμος της Ανεξαρτησίας» των Νεότουρκων, είχε ως αποτέλεσμα τον διωγμό – με κάθε τρόπο – των Ελλήνων της Δυτικής Μικράς Ασίας, των Αρμένιων της Δυτικής Αρμενίας, των Ποντίων και των Ασσυρίων.
Ήταν τότε που συντελέστηκε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας, το οποίο, έναν αιώνα και πλέον μετά παραμένει ατιμώρητο…
Η απόβαση του Κεμάλ στη Σαμψούντα, στις 19 Μαΐου του 1919, αποτέλεσε την απαρχή της τελικής φάσης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και έχει ορισθεί ως ημέρα μνήμης των θυμάτων αυτής.
Ο όρος ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ
Η «Γενοκτονία» (εκ των Ελληνικών λέξεων γένος + κτείνω (φονεύω) αποτελεί όρο του διεθνούς δικαίου που καθιερώθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αναφέρεται στη συστηματική δίωξη ενός έθνους ή φυλής, με απώτερο σκοπό την εξαφάνισή τους.
Παρόλο που οι πράξεις των Τούρκων κατά την περίοδο 1914 – 1923 συγκεντρώνουν όλα τα χαρακτηριστικά της Γενοκτονίας, οι Τούρκοι εξακολουθούν να ισχυρίζονται πως οι θάνατοι και οι διώξεις των εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων του Πόντου συγκαταλέγονται στις συνήθεις απώλειες του πολέμου. Στον λιμό που προέκυψε από την εισβολή των Ρώσων στη βόρεια Τουρκία και σε εμφύλιες αναταραχές.
Κι ενώ ο ακριβής αριθμός των θυμάτων δεν έχει προσδιοριστεί, ιστορικοί και ερευνητές υποστηρίζουν ότι αγγίζει τις 350.000, από ένα σύνολο 750.000 περίπου Ελληνοποντίων, που ζούσαν και άκμαζαν, οικονομικά, δημογραφικά και πνευματικά στην περιοχή εκείνη την περίοδο, μολονότι αποτελούσαν μειονότητα.
Ένας προκομένος λαός
Οι Έλληνες του Πόντου είχαν καταφέρει να κυριαρχήσουν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα. Στις αρχές του 20ού αιώνα άγγιζαν πλέον τις 700.000.
Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1.400, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας.
Εκτός από σχολεία, οι Ελληνοπόντιοι διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό πνευματικό τους επίπεδο.
Και ύστερα, σιωπή…
Ελληνικές πόλεις με συνεχή, αδιάκοπη ζωή και πολιτισμό 27 και πλέον αιώνων καταστρέφονται. Ιδρύματα, σχολεία και εκκλησιές κλείνουν και ερημώνονται.
Σφαγές, δολοφονίες, εξάντληση από τις κακουχίες, βασανιστήρια, πείνα και δίψα, πορείες θανάτου, εν ψυχρό δολοφονίες και εκτελέσεις, αποτελούν μόνο ένα κομμάτι της βαρβαρότητας που συνέθεσαν τη μεθοδολογία για την εξαφάνιση του Ελληνικού στοιχείου και των Ελληνικών κοινοτήτων από τα νοτιοανατολικά παράλια του Εύξεινου Πόντου.
Μιας επί τρεις χιλιετίες Ελληνικής εθνολογικά, γλωσσολογικά και πολιτισμικά περιοχής…